Bezoek aan brouwerij Slagmuylder

Ninove, zondag 10 augustus - De avond voordien op een Dendermonds terrasje krijg ik telefoon. Mijn mobiel onthult de naam van de beller. Na een welgemeende “Goede avond.” krijg ik de volgende vraag: “Morgenmiddag om 13u30 op het Kerkplein van Sint-Gillis?” Of klonk het nu als een bevel? Beetje verbaasd maar goed. “Ja… eum neen, ik kan niet.” bedenk ik me net op tijd. “Gij kunt wel, ik heb dat geregeld.”, weerklinkt het de andere kant van de lijn. “Ok, ’t is goed, ik zal er zijn.”. Dit blindelings geloof heb ik zeker niet bij iedereen maar we kennen hem toch al een beetje. Er staat me dus een “ontvoering” te wachten. Natuurlijk uit vrije wil. Er was me gevraagd ook Plavei te verwittigen, wat ik ook deed. Hij liet echter via sms weten dat hij niet meeging, hij ging z'n “Joker” inzetten typte hij me toe. Goed, ik dus op zondag richting Sint-Gillis. Net geparkeerd stopt een auto die me niet vreemd is, mijn neef. Sjaarel dat we zeggen, kan perfect doorgaan als Plavei z'n “Joker” ;) zei hij zelf. De ontvoeder is er. We stappen gewillig in. Ik let op borden en wegwijzers maar word er niet wijzer van. Terwijl de bestuurder blijft grappen over mogelijke locaties. Hij ging ook de eerste betalen zei hij. Dus wij al lang tevreden. Van ontvoeren en ontvoerd worden krijg je dorst. Pas na een rit van een klein half uurtje houdt de pick-up halt. “Voilà, we zijn er.”. “Brouwerij Slagmuylder” prijkt op een sierlijk gesmeden metalen boog boven de ingang van het bedrijf. Een gifgroene jeton wordt ons toegestoken. “Goed voor 1 consumptie” staat er te lezen. “De lepen” wordt gegrapt. Gelijk hoe, het smaakte wel. Stimulo was de drank van onze keuze, een blond, vrij troebel bier van deze brouwerij. Nu dan de rondleiding. We volgen wat mensen naar binnen, blijken dit Franstaligen te zijn. Hun gids stelt voor aan een collega met ons rond te gaan. “Geen probleem.” zegt de jonge brouwer. Deze jongeman doet zijn uitleg met veel toewijding. Af en toe eens proeven moet dus echt wel. Het gaat snel maar hij beantwoord met plezier onze vragen. Na dit informatief moment terug naar de toog. 3 Stimulo’s worden door men neef besteld. Een halfuurtje later doe ik dit over. Na wat fijn gekeuvel, grapje hier, anekdote daar gaan we huiswaarts. Voor we de eindmeet bereiken houden we nog eventjes halt aan café ’t Vat te Denderbelle. Na elk nog 1 consumptie gedronken te hebben verlaten we de zaak en rijden we richting Sint- Gillis. Als ze me de volgende keer willen “ontvoeren” zeg ik zeker geen neen!

In beeld

De Vemmekensspoeling

Sint-Gillis, augustus - De Vemmekensspoeling op het Chiroterein aan de Torrestraat in Sint-Gillis zal dit jaar doorgaan van vrijdag 15 tot en met zondag 17 augustus.

Dit openluchtevenement staat in Sint-Gillis-Dendermonde en omstreken bekend voor zijn authenticiteit en slaagt er keer op keer in de klok terug te draaien naar een tijd waarin de boeren ‘s ochtends nog met paard en kar naar het veld trokken om met hun dorsvlegel het kaf van het koren te scheiden. Dat waren nog eens tijden. De vemmekens vlogen geregeld door de nog onbevuilde, zuivere lucht en werden na een dag van hard labeur met een frisse pint doorgespoeld bij moeder thuis.

Terug naar het heden nu. We mogen dan wel al lang geen dorsvlegel meer in ons tuinhuis hebben staan maar we weten wel nog verdomd goed hoe we die frisse pint moeten drinken. Gelukkig maar.
Dus de ‘place to be’ zal opnieuw café Pollietekens worden. L’Achouffe van ’t vat in kruiken en een bende zatte chiroleden die één voor één hun lijflied scanderen. Wat moet een mens nog meer hebben om zijn kostbare weekendavondjes mee te vullen. De kans is dan ook groot om in dat groezelig maar ó zo gezellig cafeetje op vrijdag- en zaterdagavond een lid van de kameraderieclub tegen het lijf te lopen. En natuurlijk, hoe meer zielen hoe meer vreugde.

Wie het niet zo begrepen heeft op zatte chiroleiders of -leidsters kan zich begeven naar het binnenplein, want de main stage wordt dit jaar opnieuw bevolkt door enkele lokale muziekgroepjes: In Extremis, FDM Band en Sjoekroedt. Ook daar zit de sfeer meestal wel goed. Nu nog het zonnetje. Tot dan!


Verslag (update 20/08):

Vrijdag 15 augustus arriveer ik rond 20u in de Torrestraat, parkeer mijn wagen en stap zo’n 200m richting festivalterein. Aan de toog tref ik drie vrienden aan met pint in de hand. Schijnbaar zijn zij hier al even. Eén van mijn vrienden komt zich hier zelfs vanuit het verre Boom opnieuw als flapuit profileren.
Het is mooi weer, de tafeltjes op het binnenplein zitten vol en de set van In Extremis wordt voorbereid. Er hangt een aroma van ambachtelijk gebakken pannenkoeken in de lucht. Ik kom pas van mijn werk en heb wel naar dit moment uitgekeken. Ik bestel een rondje en voel mij, met een Malheur in de hand, tot rust komen in goed gezelschap. Niet dat ik zo'n stresskonijn ben. Even later blijkt dat er ook Duvel is en, warempel, Karmeliet! Er wordt zoals gewoonlijk weer wat afgezeverd tussen de kameraden en de rondjes volgen elkaar in sneltempo op.
Toch voel ik mij plots de vreemde eind in de bijt. Mijn vrienden hebben hier veel familieleden rondlopen. Hun moeders, die hun zonen van op een afstand gadeslaan, poseren zelfs, met drie op een rij, voor de foto.
Het wordt stilaan donker. In Extremis krijgt maar moeizaam het publiek in beweging. Een Belgisch publiek is sowieso moeilijk in beweging te krijgen. Eén enkele dame waagt zich nog wel aan een danspasje maar de Chiromeisjes blijven veilig op een afstand. Hoe dan ook, In Extremis is een degelijke band die mooie covers brengt van bekende kleinkunstnummers. Ideaal voor een evenement als De Vemmekensspoeling.
Later wordt beslist om nog af te zakken naar de basis, Sint-Joris, voor een slaapmutsje. Onderweg wordt er nog wat afgelachen over een smeerput. Maar dit geheel terzijde. Ik drink nog een laatste pintje mee en keer omstreeks half één naar huis. Mijn kameraden weten alweer van geen ophouden. Twee mannen van staal.
De volgende morgen voel ik mij niet zo best. Hoe zou dat komen? In principe zou ik deze avond opnieuw naar de Torrestraat afzakken. Maar het is wel genoeg geweest voor dit weekend. Jammer, want ik had nog wel eens een ‘l Achouffe van 't vat willen proeven. Hier eindigt dus, vroeger dan voorzien, mijn verslag van De Vemmekensspoeling 2008. Een kermis is af en toe wel eens een geseling waard.

In beeld

Bezoek aan café “De Nachtmis”

Ternat, zaterdag 9 augustus - Op zaterdagavond is onze vaste plaats van afspraak gesloten. Dus “we meet” in de zaak ernaast. ’t Belfort. Iedereen op post, buiten iemand die dat gewoon vergeten was. Schande ;). Plavei is chauffeur van dienst en hij stuurt zen blauwe VW richting de Kerkstraat in Ternat. Het apparaat met soms vervelende vrouwenstem brengt ons zonder 1 m vergissing op de plaats van bestemming. Café De Nachtmis. Vlug maakt de auteur van dienst een kiekje van het uithangbord. Samen met z'n twee kameraden betreedt hij de bar en een Pasoa-orange en twee Duvels waren de dranken die als eerste rondje besteld werden. Het gesprek start met een opmerking over het interieur van de zaak. Vergelijkingen met een café aan het Statieplein, te Dendermonde, zijn oprecht. Jammer is dat het café waar we allen aan dachten niet meer is. Correct aanwezig is de aangename muziek. Stemmen, gitaren en andere instrumenten van door ons geliefde muzikanten konden op bijval rekenen. Nog een consumptie werd besteld. Cola-Light voor de jonge dame en voor elk van de heren nog een Duveltje. 3 kwart uur later stapten we richting gemotoriseerde vierwieler. Op de terugweg werd kort halt gehouden bij een lokale snackbar waar twee knorrende magen voorzien werden van een gefrituurde hap. Als tweede halte op de terugweg werd voor café ’t Vat gekozen te Denderbelle. Achel Blond en Vicaris van de kraan genoten onze voorkeur. Een frisse Cola-Zero voor de blonde reisgezel. Aangezien bepaalde mensen tijdig moesten opstaan de dag nadien wordt de aanvang richting Grote Markt Dendermonde ingezet, waar onze wegen elkaar voorlopig verlieten tot een volgend rendez-vous natuurlijk.

Etentje met kameraden in 't Stoveken

Zele, zondag 3 augustus - Na 3x deze zaak te contacteren ivm aantal personen en keuze van menu leek alles in orde te zijn. De uitgenodigde personen waren bijna allemaal aanwezig. Enkelen hadden reeds andere plannen. Tevreden en gerust ging de organisator de avond voordien slapen. 12u36 telefoon: “Goede middag, restaurant ’t Stoveken hier, u bent onderweg?” Net gewekt door men mobiel en verbaasd antwoord ik: “Eum… neen.” “Uw reservatie meneer voor 18 personen.” klonk het verontrust aan de andere kant. “Ja, zeker.” zei ik kalm. Maar wel om 19u deze avond. “Oei.” was de eerste reactie. Voor het inhaken was dit misverstand van de baan en zei een vriendelijk vrouwenstem “Tot vanavond.”. Iedereen was tijdig op de afspraak. Na begroeting en plaatsnemen aan de tafel begon de uitgebreide maaltijd. Zowel het vlees-, vis- als veggie-menu was prima verzorgd en viel bij iedereen in de smaak. Het dessert kon op minder bijval rekenen. Voor de kleintjes bood een kindermenu soelaas. De huiswijnen leste onze dorst. Nog eventjes wat nakeuvelen en centjes rondvragen, zodat we na betaling en dank voor de prima bediening omstreeks 21u30 de zaak verlieten. Enkele van de kameraden gingen meteen naar huis, anderen dronken nog een pintje of “iets beter” in café Sint-Joris. Waarop kort nadien nog vier mensen richting een buurtkermis gingen. De drie musketiers en een jonge deerne genoten nogmaals van een drankje. Een zeer geslaagde avond die de organisator tevreden stemt en al doet denken aan een volgende activiteit. Tot dan!

In beeld

Klingelingeling

De Klinge, donderdag 24 juli - "Ik ga eens een Klingse Kalsei gaan drinken" zei eens iemand. Na een verkenning door 2 Kameraden gaan opnieuw deze 2 + 2 andere slachtoffers 2 weken later dit ook eens proberen. Tijdens die 1ste verkenning waren we er zeker van dat er enkele vegetarische maaltijden te verkrijgen waren. Vandaar het plan de volgende keer er samen met anderen iets te eten. Het idee was goed de uitvoering iets minder. Geen veggie-malen te verkrijgen en een bijzonder moeizame bediening. 't Was een jobstudent zen 1ste dag. Goed, nou ja (Hollands hé, ik pas me aan). Die Klingse Kalsei was wel te drinken, zelfs een lekker bier. Op de heenweg zei de chauffeur: "aha 't is open", tijdens het beluisteren van een fijne a capella-groep op de achtergrond. Reset was hun naam. Met deze "aha 't is open" bedoelde hij een café dat we op de terugweg eens gingen checken. Sans Cravate heette de zaak en een Sinpalsken was de drank die we nuttigden, 3 blondjes en 1 bruintje. Geheel ter zijde: over het blondje binnen is ook nog een woordje gezegd ;). Toch alweer een uitspatting van de Kameraden dat een verhaal opleverde.

In beeld

Dendermonde Zingt

Dendermonde, zaterdag 19 juli – Zingen, het is zeker niet iedereen gegeven. Ikzelf kan al even gemakkelijk pakweg een spaceshuttle besturen dan één enkele noot van toon houden. Dus: zwijgen Swariss, vooral geen poging doen, zelfs niet playbacken. Andere kameraden met evenveel of meer dan waarschijnlijk meer talent durven zich misschien wel eens wagen aan het meezingen van een deuntje. Terecht. Die vrienden dan gezelschap houden, o ja dan ben ik er wel bij natuurlijk. Op het terras van een al vaker genoemde zaak te Dendermonde kwamen we samen. Er speelde een bandje op een verzorgd podium de andere kant van de Grote Markt. Wim Leys en Ad Fundum verzorgden de opwarming. Ondertussen dronken we enkele streekbieren. De Karmeliet Tripel viel duidelijk in de smaak. Plavei gaf deze zelfs 4,5 op 5. Heel mooie score. Aan een vlot tempo volgde nog zo een godendrankje. Ook al eens iets anders, met name een Blonde Leffe en natuurlijk mijn Duveltje, werd bij de vriendelijke jonge serveerster besteld. Dan was het “menens”. Ieder had zijn krantje met de liedjesteksten kort bij de hand. Euh… ik gelukkig niet ;). Een sympathieke jonge dame van rond de 65 jaar (ben niet zo goed in schatten) bood me graag een krantje aan. Tot jolijt van men vrienden.’t Was lief en goed bedoeld natuurlijk maar vriendelijk weigerde ik dit. De Poolse jonge deerne aan men zijde gaf meteen van katoen. Niet meteen mijn platenkeuze werd gebracht maar er was een aangename sfeer. Zelfs het dansen bovenop een koelunit vooraan het terras was geen taboe. Kortom een avond vol muziek, lekker bier en plezier.

In beeld

Een "kremmeke" gaan eten

Sint-Niklaas, maandag 21 juli - Eventjes een "kremmeke" gaan eten in Crèmerie François te Sint-Niklaas. Afspraak in café Sint-Joris (de basis dat we zeggen). Swariss als 1ste ter plaatse. Eventjes wachten met een Duveltje in de hand. Initiatiefnemer Dirk arriveert en volgt die keuze. Aha, kijk nu, een jonge vriendelijke medewerkster steekt een nieuw vat Blonde Leffe. Dat is lang geleden… . Misschien toch maar eventjes zien of we dit nog mogen? Die vraag wordt met glimlachend ja-geknik beantwoord. “2 Blondjes graag”. Zo, dan nu een “kremmeke”. Ongeveer 20 minuten later arriveren we te Sint-Niklaas. Mooi gepresenteerd en prima roomijs in een gezellig kader. Een aanrader voor de crèmeliefhebbers onder ons. Dat smaakte. Op de terugweg… een vraag van de chauffeur: "Links of recht?". Ik kijk eventjes verbaast en zeg dan: "Rechts.". Via een straatje extra komen we “toevallig” bij een café waar Sans Cravate boven de deur prijkt. Waar we jammerlijk het opschrift “Gesloten” aantreffen. Pech onderweg. Gelukkig voor ons ligt op een boogscheut een andere zaak met een leuke naam. “Bla Bla Bla”. We nuttigen daar een Sinpalsken Blond en het bier van de maand: een Ramee Blond. Aangekomen in “de basis”, "Blonde Leffe graag, 2 maal.". Een kleine honger vraagt aandacht. Naar Appels? ’t Is daar kermis. Een hamburger gaan eten. Kuch, yeah, right. Geen venters van deze lekkere versnapering te vinden. Dan maar terug naar Dendermonde om daar een hamburger te verorberen. Dit hapje doorspoelen in Sint-Joris met een Blonde Leffe en een koffie. Nadien ging de jongste van de 2 richting huiswaarts.

De Heeren van Liedekerke

Denderleew, zondag 13 juli - Twee dagen voor deze uitstap zagen enkele kameraden in café De Nachtmis een affiche hangen van een bierfestival. Echt iets voor ons dachten ze meteen.
Dit bierfestival was nog ver weg, namelijk 6 en 7 september, zie kalender. Maar om zeker te zijn dat ze het zouden vinden gingen ze alvast eens op verkenning. De drie Musketiers en nog twee kompanen reden dus op deze mooie zondag richting Kasteelstraat te Denderleeuw. Een gps, 't is een gerief. Je moet die wel meehebben dan ;). Na tweemaal de weg gevraagd te hebben bereikten we toch onze bestemming. In de achtertuin van het gebouw (café-restaurant), waar grote houten banken met bijhorende tafel waren geplaatst, heerste een gezellige sfeer. Na het bestuderen van het enorm uitgebreid gamma aan bieren, bestelden we o.a. een Sodalitas (2x), een Dulle Teve, een Smisje Tripel en een Heerebier. Een lekker bier vraagt soms wel een beetje geduld. Ook onze honger liet niet lang op zich wachten. Als tweede rondje werden Zinnebier, een Bieken en een Greaut Lawauitj gedronken, zelfs een Bosprotter. Met wisselend succes werden deze bieren geproefd. Van drinken krijg je ook wel honger dus bestelden we een gerecht van de uitgebreide spijskaart. Wat van harte welkom was en nog lekker ook. Veel mooi ogende coupes met koude bollekes trokken onze aandacht. Toch hebben we dit zo gelaten en na onze rekening betaald te hebben keerden we huiswaarts. Onze missie was geslaagd, we wisten DHL zijn en het is er lekker. Tot het bierfestival!

In beeld

Onze Vader

N8mis zei:

Onze Duvel
Die in de bierglazen zijt
Geprezen zij uw smaak
Uw schuim kome
Het drinken geschiedde aan tafel als aan de toog
Geef ons heden ons dagelijkse Duvel
En vergeef ons onze katers
Gelijk ook wij overgeven in de goot
En leidt ons niet naar de cola
Maar verlos ons van een volle blaas
Want alcohol is de heerlijkheid
De kracht van de zattigheid
Tot aan de sluitingstijd
Santé

Ontstaan van een blog

Dendermonde, vrijdag 11 juli - Ontvoerd worden ... door aanranders, afpersers, terroristen of aliens ... het lijkt mij een heuse nachtmerrie. Maar als je de ontvoerder kan vertrouwen en hij jou in zijn tereinwagen wegvoert naar een nog onbekende maar niettemin spannende locatie, dan krijgt ontvoeren wel een andere, aangenamere dimensie. Als de kidnapper je dan ook nog belooft om je veilig weer thuis te brengen staat er al helemaal geen rem meer op de fun.

Zo gezegd zo gedaan, op vrijdagavond 11 juli werd ik samen met een kameraad verwacht in het ontmoetingscentrum, café Sint-Joris in Dendermonde. Eén van de eerste zonnige zomeravonden, dus veel volk en enkele bekende gezichten op het terras. De sfeer zit meteen goed. Iedereen lijkt wel benieuwd in welk avontuur de ontvoerder ons zal meesleuren.

En wijlen weg. Al snel blijkt dat het richting Ternat gaat. Op een verlaten pensenkermis ergens op onze reisweg wordt nog een snelle hap naar binnen gewerkt. Een tiental kilometer verderop draaien we de Kerkstraat in en zien we voor het eerst onze eindbestemming: café De Nachtmis. Wel een toepasselijke naam voor een café in de schaduw van de dorpskerk.

N 8
M =
Het cafeetje zit stampvol. We murwen ons een weg door de massa en vinden nog ruimte voor drie aan de toog. Nu kunnen we voor het eerst onze ogen en oren de kost geven. Ik maak al snel een vergelijking met de inrichting van De Pitcher en die gelijkenis wordt door mijn kameraden beaamd. Wij bestellen ons elk een Duvel en merken dat de muziekkeuze ook best meevalt. Af en toe een stijlbreuk maar daar storen wij ons niet echt aan.

‘Drink maar al eens een cola.’, zegt onze ontvoerder. Hij heeft blijkbaar nog andere troeven achter de hand en ons avontuur lijkt nog lang niet ten einde. Tevreden verlaten wij De Nachtmis en keren huiswaarts. Tijdens de rit wordt voor het eerst het idee van een blog opgeworpen. Een blog waarop wij verslag kunnen uitbrengen van onze biertrips. Unaniem enthousiasme!

Volgende stopplaats: ’t Vat in Denderbelle.
Het is al laat, na twaalven, en we vinden slechts een handvol stamgasten aan de toog. De barman kent wat van bier, hij is naar eigen zeggen eerder een wijnkenner, en heeft een bescheiden bibliotheekje aangelegd met bierliteratuur. Hij legt ons uitgebreid de relatie uit tussen de abdij van Westvleteren en het Sint-Bernardus bier.

Wij drinken een Vicaris tripel van ’t vat, die mij toch wat tegenviel, werken het blogidee verder uit en discussiëren over de naam die wij aan ons webkindje zullen geven. ‘Kameraderie’ zal het worden. Ondertussen weten we wat we willen: een kameradenblog. Een middel om activiteiten aan te kondigen en om zo op geregelde tijdstippen als kameraden bijeen te kunnen komen. Nadien brengen we verslag uit met tekst en foto’s. Wij wensen hierin al onze dierbare kameraden te betrekken.

Een lokale, eerder excentrieke brouwer van de B-Tripel, waarvan de reclamepanelen al af zijn maar het bier nog moet gemaakt worden, was zo aangeschoten dat hij op de tonen van een oktoberfestlied tot ieders verbazing de toog op kroop en begon te dansen. Kort daarvoor was hij nog op een hoorn aan het blazen. Wat een mens niet allemaal meemaakt na twaalven. De uitbater lijkt lichtjes gegêneerd over de flamboyante houding van zijn stamgast en wij begrijpen dat het tijd is om andere oorden op te zoeken.

In de laatste halte, opnieuw Sint-Joris, wordt nog verder vergaderd over de inhoud en het doel van onze blog. Maar we hebben ondertussen wel wat pintjes gedronken en het beste is er al lang af. Wat volgt is een eerder grappig brainstormmoment waar de meest onuitwerkbare ideeën worden besproken. Ik begin zo stilaan mijn evenwicht te verliezen en neem wijselijk afscheid van m’n kameraden. Het is bijna twee uur maar zij gaan wel nog even door. Hoe ik thuisgeraakt ben weet ik niet meer maar de blog was een feit. There's no way back now.