Ontstaan van een blog

Dendermonde, vrijdag 11 juli - Ontvoerd worden ... door aanranders, afpersers, terroristen of aliens ... het lijkt mij een heuse nachtmerrie. Maar als je de ontvoerder kan vertrouwen en hij jou in zijn tereinwagen wegvoert naar een nog onbekende maar niettemin spannende locatie, dan krijgt ontvoeren wel een andere, aangenamere dimensie. Als de kidnapper je dan ook nog belooft om je veilig weer thuis te brengen staat er al helemaal geen rem meer op de fun.

Zo gezegd zo gedaan, op vrijdagavond 11 juli werd ik samen met een kameraad verwacht in het ontmoetingscentrum, café Sint-Joris in Dendermonde. Eén van de eerste zonnige zomeravonden, dus veel volk en enkele bekende gezichten op het terras. De sfeer zit meteen goed. Iedereen lijkt wel benieuwd in welk avontuur de ontvoerder ons zal meesleuren.

En wijlen weg. Al snel blijkt dat het richting Ternat gaat. Op een verlaten pensenkermis ergens op onze reisweg wordt nog een snelle hap naar binnen gewerkt. Een tiental kilometer verderop draaien we de Kerkstraat in en zien we voor het eerst onze eindbestemming: café De Nachtmis. Wel een toepasselijke naam voor een café in de schaduw van de dorpskerk.

N 8
M =
Het cafeetje zit stampvol. We murwen ons een weg door de massa en vinden nog ruimte voor drie aan de toog. Nu kunnen we voor het eerst onze ogen en oren de kost geven. Ik maak al snel een vergelijking met de inrichting van De Pitcher en die gelijkenis wordt door mijn kameraden beaamd. Wij bestellen ons elk een Duvel en merken dat de muziekkeuze ook best meevalt. Af en toe een stijlbreuk maar daar storen wij ons niet echt aan.

‘Drink maar al eens een cola.’, zegt onze ontvoerder. Hij heeft blijkbaar nog andere troeven achter de hand en ons avontuur lijkt nog lang niet ten einde. Tevreden verlaten wij De Nachtmis en keren huiswaarts. Tijdens de rit wordt voor het eerst het idee van een blog opgeworpen. Een blog waarop wij verslag kunnen uitbrengen van onze biertrips. Unaniem enthousiasme!

Volgende stopplaats: ’t Vat in Denderbelle.
Het is al laat, na twaalven, en we vinden slechts een handvol stamgasten aan de toog. De barman kent wat van bier, hij is naar eigen zeggen eerder een wijnkenner, en heeft een bescheiden bibliotheekje aangelegd met bierliteratuur. Hij legt ons uitgebreid de relatie uit tussen de abdij van Westvleteren en het Sint-Bernardus bier.

Wij drinken een Vicaris tripel van ’t vat, die mij toch wat tegenviel, werken het blogidee verder uit en discussiëren over de naam die wij aan ons webkindje zullen geven. ‘Kameraderie’ zal het worden. Ondertussen weten we wat we willen: een kameradenblog. Een middel om activiteiten aan te kondigen en om zo op geregelde tijdstippen als kameraden bijeen te kunnen komen. Nadien brengen we verslag uit met tekst en foto’s. Wij wensen hierin al onze dierbare kameraden te betrekken.

Een lokale, eerder excentrieke brouwer van de B-Tripel, waarvan de reclamepanelen al af zijn maar het bier nog moet gemaakt worden, was zo aangeschoten dat hij op de tonen van een oktoberfestlied tot ieders verbazing de toog op kroop en begon te dansen. Kort daarvoor was hij nog op een hoorn aan het blazen. Wat een mens niet allemaal meemaakt na twaalven. De uitbater lijkt lichtjes gegêneerd over de flamboyante houding van zijn stamgast en wij begrijpen dat het tijd is om andere oorden op te zoeken.

In de laatste halte, opnieuw Sint-Joris, wordt nog verder vergaderd over de inhoud en het doel van onze blog. Maar we hebben ondertussen wel wat pintjes gedronken en het beste is er al lang af. Wat volgt is een eerder grappig brainstormmoment waar de meest onuitwerkbare ideeën worden besproken. Ik begin zo stilaan mijn evenwicht te verliezen en neem wijselijk afscheid van m’n kameraden. Het is bijna twee uur maar zij gaan wel nog even door. Hoe ik thuisgeraakt ben weet ik niet meer maar de blog was een feit. There's no way back now.